Als je deze post leest, heb je net als ik af en toe een ongelooflijke trek in zoet.
Nochtans wéét ik dat ik de hoeveelheid suikers die ik in één keer neem best beperk om de insulinepiek zo laag mogelijk te houden. Maar soms is het gewoon zoooo moeilijk!
Hunkeren of honger?
Honger herken je doordat het in vlagen komt. Het komt en gaat. Heb je honger, dan ben je blij met eender wat.
Bij een hunkering, een dwang, gaat het over een specifiek voedingsmiddel. dan volstaat een bord met groenten niet…
Het is als een stemmetje dat de hele tijd roept…eerst stilletjes ‘het is toch niet zo erg’, dan wat luider en luider. Net een peutertje met een woedeaanval dat in de rekken naast de kassa van de supermarkt iets gezien heeft waar het zin in heeft en een ‘neen’ krijgt.
Lastig… maar sinds ik geleerd heb hoe dat komt, is het iets gemakkelijker om ermee om te gaan.
Hoe ontstaat een dwang?
Het is ons oerbrein dat ons opdraagt om datgene te eten waar het op dat moment zin in heeft.
Eigenlijk is een hunkering of een dwang een heel normale reactie… Er is niets mis met je brein. Het wil gewoon zeggen dat je brein goed functioneert.
(Heb je mijn vorige blog over de werking van je brein al gelezen? Handig om deze eerst te lezen voor je verder gaat…)
Dopamine, de drijfveer van een dwang.
Hunkeren naar iets, komt vanuit ons oerbrein. Het bedenkt iets wat het wil hebben en vanaf het moment dat we erover denken, komt er dopamine vrij. Dopamine is een stofje dat in onze hersenen vrijgegeven wordt wanneer we bijvoorbeeld gamen, alcohol drinken, drugs nemen en ook suiker of geraffineerde koolhydraten eten. Het motiveert ons om in actie te komen.
Dopamine zet een beloningssysteem in werking, wat we ervaren als plezierig! Dat is exact wat ons brein wil: plezier maken, onmiddellijk bevrediging en pijn vermijden… En we willen er steeds meer en meer van. Het ontzeggen van plezier is onprettig en doet dus ‘pijn’. Dat wil ons brein kost wat kost vermijden.
Dopaminevrijzetting door suikers.
De belangrijkste energiebron voor onze hersenen is glucose. Voor onze voorouders voedingsstof die ze vooral haalden uit planten. Die moesten dan eerste afgebroken worden tot glucose. Er was met andere woorden weinig glucose rechtstreeks in hun voeding te vinden. Vonden ze bessen of fruit, dan werden ze dankzij die dopamine aangezet om er meer van te eten. Hun brein reageerde hierop ‘ja! Dit is belangrijk!! Nog!!’
Suiker in onze huidige samenleving.
Vandaag leven we in een periode van overvloed waarin suikers overal aanwezig zijn. In frisdrank, snoep, maar ook geraffineerde granen en meel dat gebruikt wordt in brood en pasta.
Ons oerbrein denkt nog steeds dat die glucose super belangrijk is voor onze overleving. Er is nog steeds die dopaminevrijzetting die ons motiveert om er meer van te eten. Het niet eten, is volgens ons brein een heel slecht idee: je hèbt nu de kans om glucose te eten, het is gewoon nodig om te overleven, doe het dan gewoon!!
En daar zit je dan… in een omgeving waar suiker zo erg aanwezig is en met een oerbrein dat je zegt dat die suiker vermijden het aller domste is wat je kan doen: je zal doodgaan als je dat niet eet!
Jezelf suiker ontzeggen?
Neen zeggen tegen je oerbrein, heeft hetzelfde effect als neen zeggen tegen dat peutertje in de winkel: totale woede aanval… roepen, tieren, op de grond gaan liggen stampen…
Omgaan met hunkeren
Preventief.
Om te beginnen kan je jezelf wat helpen om de dopaminereactie wat onder controle te houden.
Hoe meer glucose er in één keer gegeten wordt, hoe feller de reactie van dopamine in je hersenen.
Kies daarom voor volkorenproducten in plaats van de geraffineerde soorten. Daar heeft ons verteringsstelsel al wat meer moeite mee om het om te zetten in glucose.
Eet veel groenten, combineer je fruit liefst met een beetje yoghurt of nootjes om de vrijzetting van de glucose wat te temperen.
Zelfs al let je op de hoeveelheid glucose die je neemt, een hunkering zal er toch komen.
Ben je insulineresistent, dan doe je waarschijnlijk al heel wat van deze tips.
Tijdens een hunkering.
Tijdens het hunkeren doe je net zoals je met een peutertje met een woede aanval: begrip tonen voor de gevoelens van het kind, het vertellen dat je begrijpt dat dit niet leuk is, maar dat het toch zo zal zijn.
Word je boos, dan zal dat peutertje alleen nog harder beginnen roepen omdat het schrikt van je reactie.
Geef je toe, dan zal het peutertje geleerd hebben dat het de volgende keer opnieuw beloond wordt.
Vals alarm
Je prefrontale cortex weet dat het niet eten van de suiker, niet levensbedreigend is. Je gaat niet dood. Je oerbrein weet dat niet… Het is dus een beetje zoals een vals alarm dat afgaat op je werk of in het hotel waar je verblijft.
Je wéét dat er zo meteen een alarm zal afgaan, maar je weet ook dat je veilig bent. Je laat het alarm dus gewoon loeien, zonder er op te reageren. Je loopt niet weg, je dekt je oren niet af, je roept niet dat er het alarm moeten uitzetten, je zoekt geen schuldige die het alarm heeft aangezet…
Je blijft rustig zitten en ondergaat het alarm.
Prettig is het niet. Maar ook niet dodelijk.
Het is een hele sterke vibratie in je lichaam, maar ze is machteloos zonder jouw toestemming.
De dwang dus laten zijn, zonder er tegenin te gaan.
Dat is de kunst.
Wil je stoppen met hunkeren naar zoet? Laat mij je helpen. Boek een vrijblijvend kennismakingsgesprek of kies hier en nu onmiddellijk voor een intake.