Ik heb het al zo vaak geprobeerd.

Romeo en Juliette heten ze en ze zitten genietend van de eerste zonnestralen van de dag in het gras langs de kant van de weg. Het is nog vroeg, maar de zon geeft al wat warmte. Hun lange staart zwiept sierlijk in het ochtendlicht.
Het is een rustige straat, veld aan de ene kant, boerderij aan de andere kant. Ze zijn geboren op de boerderij, een maand of 3 geleden schat ik. En waarschijnlijk een grote hulp om het huis en het erf te ontdoen van muizen.

Ik heb ze hier al vaker gezien wanneer June en ik ’s morgens voorbij fietsen onderweg naar school.
Ze zien ons al van ver aankomen en dan opeens valt het me op dat wij helemaal niet zoveel verschillen van deze twee schattige katten.

Terwijl Romeo in elkaar duikt als hij me ziet, en me nauwlettend in de gaten houdt terwijl ik dichterbij kom, trekt Juliette zich er niet veel van aan. Ze heeft me eens bekeken, maar schenkt me weinig tot geen blik.
Nog een meter of 4 te gaan en daar schiet Romeo de weg over, door de rood afgebladerde poort het erf weer op.
Juliette blijf ook niet zitten, maar loopt op haar gemakje verder het veld, de wijde wereld in.

Romeo is onze voorouder. Net als hij reageerden onze voorouders bang wanneer er zich potentieel gevaar voor deed. De onbezonnen soortgenoten van onze verre voorouders, die recht op het onbekende afgingen, keerden soms succesvol, maar vaak ook niet meer terug.

Op die manier werden onze genen gefilterd. Wij kregen de genen mee van de overlevers, de risico-averse voorouder. We willen zo graag zekerheid voor we actie ondernemen. Zeker dat er niets verkeerd kan gaan. Zeker dat we het zullen overleven.
Dat je bang bent van nieuwe dingen of bang bent om te falen wanneer je denkt aan jouw doel, dan komt dat omdat wij afstammen van die voorzichtige voorouder. Helemaal normaal!

Maar de risico’s waar wij vandaag mee te maken krijgen, zijn vaak niet levensbedreigend. Ons brein maakt alleen geen onderscheid tussen écht gevaar en emoties die kak kunnen aanvoelen, maar die ons voor de rest lichamelijk niet in gevaar brengen.  Het gaat dan over nieuwe dingen proberen, een nieuwe opleiding volgen, voor de tigste keer beslissen dat je die kilo’s wilt verliezen,… Hoor jij het stemmetje dat je toefluistert dat je het 'al zo vaak geprobeerd hebt en dat het je toch niet lukt'?

Als ondernemer leerde ik mijn brein omgaan met risico’s. Je moet jezelf bijvoorbeeld tonen, de mensen laten weten dat je er bent door op sociale media te verschijnen of posts als deze te schrijven. Het kan eng aanvoelen, maar de wijde wereld intrekken maakt hem groter. Ik leerde hoe ik met die oergenen kan omgaan en dat wil ik ook graag aan jou aanleren. Niet door van jou een ondernemer te maken, maar door je te helpen met iets waarvan je denkt dat het misschien wel onmogelijk is voor jou: echt baas worden over jouw hormonale gezondheid en die hormonale kilootjes.

De vraag is dus: durf jij het aan...?
Ik ben op zoek naar vrouwen die dapper genoeg zijn om de eerste stap te zetten en die eindelijk komaf wille maken met het gewicht op de weegschaal.

Ben jij dapper genoeg om een intake of een kennismakingsgesprekje te boeken?