"Ik weet perfect wat ik zou moeten eten, maar toch lukt het me niet."
Ik begrijp je. Ik was net als jij.
Eten speelde van zolang ik me kan herinneren een centrale rol in mijn leven. Ik was in mijn hoofd altijd aan het uitkijken naar het volgende eetmoment.
"Wat eten we vanavond" was een standaardzinnetje in mijn hoofd.
Eten was het allerbelangrijkste. Ik maakte er zelfs mijn opleiding van:
ik wilde weten wat 'goed' was om te eten en wat 'slecht' zodat ik met een gerust hart kon eten zo vaak en zoveel ik wilde.
Maar er veranderde niks... tijdens en na mijn opleiding tot diëtiste bleef ik uitkijken naar chocola, chips, ...
Ik voelde me een bedrieger.
Tegen cliënten gaan vertellen wat ze wel en niet mochten eten en dan zelf niet kunnen wachten tot ik
's avonds die zak chips kon opentrekken!
Ik kon ook met periodes heel streng zijn tegen mezelf. En dan at ik weken alleen "gezonde" dingen. Maar dat bleef nooit duren.
Stress op het werk, een lastig gesprek in het vooruitzicht, problemen met de kinderen,... zorgen voor afleiding waardoor ik mijn strakke schema niet kon volhouden en ik in het 'het is toch om zeep' denken terecht kwam.